Al eerder schreef ik een recensie over het trio Reverso, dat betrof het album The Melodic Line waarin ze zich lieten inspireren door de muziek van Les Six, een groep Franse componisten uit het begin van de 20ste eeuw met o.a. Darius Milhaud en Francis Poulenc. Op hun eerste album Suite Ravel was de inspiratiebron natuurlijk Maurice Ravel met name diens piano suite Le Tombeau de Couperin, op “Harmonic Alchemy” staan enkele nummers die geïnspireerd zijn door de muziek van Gabriel Fauré. Pianist Frank Woeste, geboren in Duitsland maar inmiddels woonachtig in Frankrijk, trombonist Ryan Keberle, Amerikaan, en cellist Vincent Courtois, Fransman, hebben met deze albums intussen wel bewezen dat hun mix van klassiek en jazz uitstekende muziek oplevert.

Zes composities zijn van Frank Woeste, drie van Keberle en drie van Courtois, een redelijke verdeling die er ook toe leidt dat er een vrij gedifferentieerd muzikaal aanbod is te horen. Een ding is wel duidelijk, de muziek is gelieerd aan de klassieke klanken uit 1900 en later, dus als de luisteraar daar niks mee heeft….maar luister toch maar want ze maken toch ook hun eigen muziek in weliswaar dezelfde sfeer en zeker gezien de bezetting met trombone, piano en cello kunnen we niet echt spreken van een klassiek trio en passen ze toch in het inmiddels zeer brede scala van jazzmuziek. De diehard jazzliefhebber die niet verder is gekomen dan de hardbop of de klassieke fan die elk jaar weer warm loopt voor de zoveelste uitvoering van de Mattheus Passion heeft hier waarschijnlijk niks mee omdat ze elke uitdaging of verandering van hun smaak uit de weg gaan. Ik ben, zoals inmiddels wel bekend mag zijn door mijn recensies, een groot liefhebber van verbreding van de invloed van andere muziekstijlen in de jazz en dan ook hip hop, rap of pop, meestal wordt vergeten dat de zogenaamde jazzklassiekers zijn ontsproten uit musicals en andere populaire muziek uit het begin van de vorige eeuw.

Geopend wordt er met “Cascades” van Woeste met razendsnelle piano loopjes ondersteund door sonoor trombonespel en een brommende cello, het resultaat is intrigerende muziek die je meesleept naar andere sferen, het zet zich voort in “Agile”, ook van Woeste, waarin Courtois schittert in een legato passage in het hoge register. “Lointain I“ en “Lointain II” van Courtois zijn duidelijk geïnspireerd op het werk van Fauré. Cello en trombone spelen de hoofdrol waarbij hun geluid in het tweede deel fraai ineen vloeit, wonderschoon. In “Into me you see” van Keberle is de melodie afgeleid van een motief in Libera Me uit Fauré’s Requiem. Een gevoelvol en plechtstatig stuk met indrukwekkend spel van het trio. En dat zet zich voort in de resterende composities. In het juist getitelde “Of sounds that bind” van Keberle is goed te horen hoe perfect de drie samenspelen als een ensemble, ondanks de beperkingen gedurende de covid pandemie toerde en repeteerde Reverso zo goed als mogelijk. Die gedeelde ervaring zorgde ervoor dat Reverso meer is dan de som der delen en zoals de hoestekst vermeld, Fauré zou verrast en verrukt zijn geweest met dit unieke eerbetoon.

Jan van Leersum.